sanmıyorum

[zikzak]

Sensizliğe hükümlü bahar gecelerinde,elimde ki içki kadehine bin umudu yükleyip yudum,yudum içiyorum.İçkiden değil,özlemden sarhoşum ben.Başımın dönmesine aldırmıyorum da,bu kalp ağrısı öldürecek beni.Yüreğimin yerinde kocaman bir taş var.Bu ağırlığı yaşamak kolay mı sanıyorsun?Bırakıp gidişlerine değil beni sensiz günlere mahkum etmene sitemim.Öyle bir vurgun yedi ki yüreğim,ben artık iflah olmam.Geçse de zaman,sanmam ki geçsin bu yara.Bu yarayla da yaşar giderim;ama,ilacın sen olduğunu bildikten sonra sensiz olmayı kabullenemiyorum.Kaybedilmiş günlerin güncesini tutmaktan bıktım anlıyor musun?Seni bekleyerek tüketilen günlerin hesabını yapamıyorum artık.Şimdi kaybedilmiş mevsimler başladı.Bir de buna nasıl dayanacak kalbim?Ben baharın,bu sevdaya tanık olmasını isterdim.Bu kentte baharı birlikte karşılamak isterdim seninle.Pencereyi açıp buram,buram çiçek kokusunu çekmek,her bir güneş ışığının tenimin gözeneklerinden girip içime akışını hissetmek isterdim.Yine de adın eksilmiyor dilimden.Adını ezberletmediğim tek bir sokak bile kalmadı bu kentte.Nereye gitsem seni de götürüyorum.Seninle uyuyorum seninle uyanıyorum.Seninle kalkıp seninle oturuyorum.Varsın ve olacaksın,her anımda.Nasıl özlemişim nasıl seni…Alev,alev yanıyor hasret içimde.Ben o yangını söndürecek bir tek damla su bulamamanın çaresizliği içindeyim.Gelmelisin artık,ki ne varsa gitmeli hasretlikten yana.Bu yangını söndürmek için gelmelisin.Günün çekildiği bir saatte,karanlığın aydınlığa bölündüğü,hüznün sevince dönüştüğü siyahın beyaza tutulduğu bir saatte gelmelisin.Sevdanı da getirmelisin bana.Ancak o zaman bitecek bu işkence.Sensizlik günceleri toprağın altına gömülecek bir daha çıkmamak üzere.Sevdamız ertelenmeyecek,çünkü bitmeyecek bir aşkın deli gönüllüsüyüm ben.Yaktım gemileri,bu sevdadan dönüşüm yok.Ben bu yolda yürüyorum.Geleceğin güne kadar yalnız,geldikten sonra birlikte…Beni yalnız bırakmayacağını biliyorum.Ama gecikme…Bir kayıp bahara daha dayanabileceğimi sanmıyorum…