Hayalet Hikayeler

tarafından **SuperMario** Paz 27 Eyl. 2009, 15:42

40’lı yaşlardaki depo bekçisi, vardiyalı işini gece yürütüyordu. Gece yarısından hemen önce işyerinde olur, işi gündüz yapan arkadaşıyla biraz konuşur, o gittikten sonra işine koyulurdu.Yine böyle bir gündü; zaten hergün aynı gelirdi ona. Pazar’ı pazartesiye bağlayan gece yarısı, arkadaşıyla şehirde yaşanan cinayet üzerine konuştular. Yaşlı bir kadın, tek başına yaşadığı evinde öldürülmüştü ve cinayetin sebebi anlaşılmamıştı. Evden ne bir şey çalınmış nede çalınmaya çalışılmıştı. Kadının bırakın bir düşmanı olmasını, çok az kişiyle ilişkisi olduğu biliniyordu. Şaşırtıcı olan da buydu. Ne bir düşmanın, ne de bir hırsızlık girişiminin olmamasına rağmen bir cinayet işlenmişti. Bekçiler de doğaldır ki anlam verememişti bu duruma. Birbirlerine mantıklı nedenler söyleme çabası içinde saatin ne kadar geç olduğunu unuttular. Gündüz bekçisi uyumaya ihtiyacı olduğunu söylereyek arkadaşından ayrıldı.

Gece bekçisi işinden çok memnun değildi. Küçüklüğünden beri gece ayakta olmaktan hoşlandığı söylenemezdi. Aslında korkardı geceyi yaşamaktan. Hayaletler ve onun gibi yaratıklara can verirdi hayal gücünde ve sıcak yatağında bütün vücudunu adeta bir yumak şekline getirir küçücük olurdu çocukken. Belki hacmim küçüldükçe korkularımda küçülür diye düşünüyordu. Ama hacmini küçülten düşünce onun korkularının en büyük besin kaynağıydı. Tüm bu zihnindeki hayalet korkusuna rağmen arkadaşlarıyla bir araya geldiklerinde birbirlerine hayalet hikayesi anlatmaktan vazgeçmezlerdi.

Bütün bunları nerden bildiğimi sorucaksınız. Diyelim ki gece bekçisinin psikoloğuyum, her şeyini biliyorum onun! Ve diyelim ki o deponun herhangi bir yerindeyim şuan. Bu satırları az sonra işleyeceğim cinayete ve bundan sonrakilere ışık tutması için yazıyorum. Artık zamanı geldi, dünyadan bir korkağı daha silmek için gidiyorum…

15 dakika sonra..

Bekçinin ağzından hala kanlar fışkırıyor. O çok korktuğu hayaletlerden biri olmasına sayılı bir zaman var artık. Ve hayalet hikayeleriyle korkuttuğu çocukların intikamınada bir o kadar kaldı. Şimdi bekçi son nefeslerini verirken ona bir hayalet hikayesi anlatacağım;belki son isteğide bu olurdu!

“Zamanın birinde şehirlerden çok uzakta kimsenin gelip gitmediği isminin bile yaşayanlarının dışında duyulmadığı bir kasaba varmış. Kasabada anlatılan ve inanılan efsaneye göre,hayaletlerden bahsetmek burası için onları çağırmak demekmiş. İşte bu yüzden buraya kimsenin gelmesini istemezlermiş. Yıllar önce bir grup çocuk birbirlerine hikayeler anlatırken aralarından birisi hayalet hikayesi anlatmaya başlamış ve hikaye sona erdiğinde sadece o çocuğa göründüğü anlaşılan bir yaratık bütün haykırışlara rağmen diğer çocukların dehşetli bakışları arasında çocuğu orada öldürmüş. O günden sonra bu küçük kasabada hiç kimse hayalet hikayesi anlatamamış.”